BAZI ANLARI DONDURMA ARZUSU..

BAZI ANLARI DONDURMA ARZUSU.. 

Az önce, annemi aradım, günaydın demek için. 

Dedi ki; Emine Hanım’a,  Süheyla Hanım oturmaya gelmiş. Ben de onların yanına gideceğim   çay içmeye… 

Birden ruhum, seksenli yıllara ışınlandı. 

Aslında, o an şunu hissettim: 

Benim gelmesini umduğum  “gelecek” ; sanırım şu an “içinde bulunduğum gelecek”  değildi…..

………………………………………

Denizli Merkez Ortaokulu.. 

Denizli  Öğretmenler Sitesi Mahallesi. 

Kazım  Bey amca bizim okulda  öğretmendi. Kızı, en yakın arkadaşım. 

Babam,  bizim  okulda öğretmen idi ama bizim derse girmedi hiç. 

Hüsam Bey Amca.. Beden  Öğretmenimiz ve karşı  komşumuz. Kızı,  harika bir enerji ile cıvıl cıvıl. Bizden bir yaş büyük idi ama  çok severdim. Hala çok severim, hayranım yine.. 

Öğretmenler, birleşerek büyük bir arsa almışlar ve birer katlı  evler yapmışlar. Aynı okulda öğretmen ve aynı mahallede yaşam.. 

Çocuklar, aynı okulda öğrenci. 

Hanımlar,  “ev hanımı” ve   candan komşuluklar.. 

Her annenin,  bir “Günü” var. Hanımlar  hangi gün kimin evi var ise ona misafirliğe gider. Bu standarttır. 

Çocuklar, beraber ders çalışır. 

Cuma  akşamları , ailecek  ev gezmesine gidilir. Ama gündüzden  çocuklar gider ve şöyle der: 

“Ayten Teyze; akşam evde iseniz  biz misafirliğe gelmek istiyoruz…” 

Evet, habersiz ev gezmesine  gidilmezdi. 

Çocuklar,  okuyup, gelecekte iyi bir yaşam  sürmeleri  için sıkı çalıştırılırdı. Disiplinli  bir okul hayatı yani.. 

Yaz tatillerinde, mahallede  çoğunlukla her öğretmen kendi köyüne  tatile giderdi. Sanırım sadece  Emine Hanım  teyzelerin  yazlığı vardı. Başka kimsenin var mıydı  anımsayamadım şimdi. 

Güzel zamanlardı. 

Henüz seksen darbesi olmamıştı. 

Babam bizi  bazen Töb-Der  Lokaline götürürdü. Anımsıyorum. 

Çok büyük bir kütüphanemiz vardı. Hala var. 

Babam Türkçe Öğretmeni idi.  Biz,  Rus Klasikleri, Fransız  Romanları  ile burun buruna  büyüdük. 

Evimize  her gün mutlaka  Cumhuriyet  Gazetesi alınırdı. 

Aylık dergiler   gelirdi ama şu an isimlerini  anımsayamadım. 

Ecevir, umuttu. 

Şenay Teyze,  politika ile  daha çok ilgili idi.  Mavi gömlek moda idi. Sanırım sembol idi. 

….

Neden  bunları  anımsadım tek bir  cümle ile.. 

İnsan beyni çok ilginç. 

Hani, impulslar  varmış ya, beyinde.. 

Benim beynim,   böyle ışınlanmalar yapıyor bazen.

Aslında,   biraz hayata karşı kırgınlık ve küskünlük belki de.. 

Ben, şahsen,  o zamanlarda HAYATIN DONMUŞ OLMASINI  dilerdim. 

Umut  dolu zamanlardı.. 

Sevgilerimle.

05.01.2024 

İstanbul / saat 15.12.

Efsun